Ode aan de polder

de dijk een ver streepje groen –
hier begint ons betonpad naar de einder

in dit theater driehonderdzestig graden vrij
wolkenspel boven riet, vergeten

stukken peen en biet, kievieten
kiekendieven, waterspiegels, reeënsporen

we struikelen over kluiten klei en zavel
ruiken de zoute wind, een vleugje luchtledige zee

het hoofd loopt leeg vol stil applaus
van buiten buigt er niets